وقتی صحبت از طلاق میشود، جدای از آماری که هر روز بالاتر میرود، با نگاهی به قوانین و فقه شیعه میتوان یک طرفه بودن آن را در ایران دریافت. انحصاری که قانونی و عرفی در اختیار مردان قرار گرفته و زمانیکه صحبت از برابر شدن آن به میان میآید، قانون مقابلاش میایستد و عرف هم تمامقد حق طلاق را برای زنان «عیب» میپندارد.
از نظر قانونی و فقهی که در این شماره از نشریه به آن کامل پرداختهایم، حق طلاق با مردان است. در مقابل زنان میتوانند با شروط ضمن عقد و امضای آن در دفترخانهها - اگر مقاومت یا تبانی از سوی محضردار ایجاد نشود - از طرف همسرشان وکالت طلاق بگیرند. البته این اتفاق در شرایطی میافتد که دختر و خانوادهاش هم به برابری حقوق واقف باشند و از شرایط برقراری شروط ضمن عقد مطلع.
طبق آمار مرکز ثبت احوال ایران در سال ۱۳۹۴ در مجموع ۱۶۳۷۶۵ طلاق در ایران اتفاق افتاده که ۱۴۶۷۱۴ مورد آن شهری و ۱۷۰۶۱ مورد روستایی بوده است. بیشترین آمار با ۳۰۴۵۹ مورد به استان تهران تعلق دارد که ۳۰۳۸۵ مورد در حوزه شهری و ۷۴ مورد در حوزه روستایی بوده است. کمترین میزان طلاق نیز در استان ایلام اتفاق افتاده یعنی در مجموع ۷۴۳ مورد که ۶۰۳ مورد آن شهری و ۱۴۵ مورد روستایی بوده است. تنها در آذر ماه سال جاری ۱۳۲۵۵ طلاق در ایران به ثبت رسیده که باز هم بیشترین آن در تهران با ۲۸۷۲ مورد و کمترین آن در ایلام با ۶۲ مورد رخ داده است.
در این شماره از نشریه حقوق ما سعی کردیم با بررسی قوانین، تاریخچه و جامعه ایران، نشان دهیم که اهمیت این حق تا کجاست و چرا از زنان دریغ میشود.