لزوم تحقیقات مستقل در خصوص مرگ غیرطبیعی فعال کارگری در زندان رجایی شهر

شاهرخ زمانی نقاش ساختمان و فعال کارگری سال ۱۳۹۰ بازداشت و به اتهام تلاش برای تشکیل سندیکای کارگری از جمله سندیکای کارگران نقاش به ۱۱ سال حبس تعزیری محکوم شده بود.

بعد از ظهر روز گذشته (یک‌شنبه ۲۲ شهریور ماه) همبندیان شاهرخ زمانی جسد وی را درحالی که مقداری خون از دهان وی خارج شده و تقریبا کبود شده بود در تخت وی پیدا کردند. پس از انتقال به بهداری زندان پزشک بخش در تشخیص اولیه علت مرگ شاهرخ زمانی را سکته مغزی تشخیص می‌دهد.

یکی از زندانیان در خصوص وضعیت وی به سازمان حقوق بشر ایران گفت: «شاهرخ زمانی بسیار سرزنده و اهل ورزش بود. رژیم غذایی مناسبی هم داشت و به سلامتی‌اش بسیار اهمیت می‌داد.»

این زندانی در گفتگو با سازمان حقوق بشر ایران امواج پارازیب که برای اخلال در سیستم مبایل در پشت‌بام بند سیاسی نصب شده را عامل بیماری، سردرد و سرگیجه تمام زندانیان این بند قلمداد کرده و می‌گوید: «امکانات درمانی برای زندانیان سیاسی بسیار محدود‌تر از زندانیان عادی است. یک زندانی سیاسی برای رفتن به بهداری باید هفت خوان رستم را رد کند و اگر نیاز به اعزام به مراکز درمانی خارج از زندان را داشته باشد این امر بدون رضایت دادستان غیر ممکن است. در صورتی که این شرایط برای زندانیان عادی وجود ندارد.»

بهمن زمانی پدر شاهرخ زمانی که در حال انتقال جسد فرزندش به تبریز، محل سکونتشان بود به سازمان حقوق بشر ایران گفت: «پسر من هیچ بیماری خاصی نداشت و کاملا سالم بود. امروز جسد را از بی‌بی سکینه تحویل گرفتیم و با مسئولان پزشکی قانونی هم صحبت کردیم. پزشک قانونی هم به ما گفت که مرگ بر اثر سکته مغزی بوده است.»

مرگ شاهرخ زمانی در سن ۵۲ سالگی درحالی که سابقه بیماری مزمنی قبلا از وی ثبت نشده است یک مرگ غیر طبیعی قلمداد می‌شود.

یک پزشک مرتبط با سازمان حقوق بشر ایران می‌گوید: «سکته مغزی در سنین بالای شصت سال و برای کسانی که به دیابت نوع یک یا فشارخون مبتلا هستند امر غیر طبیعی نیست، ولی با توجه به اظهارات دوستان و پدر این زندانی سیاسی باید تحقیق شود به چه علت یک انسان بدون پیش زمینه بیماری باید ناگهان سکته کرده باشد.»

این زندانی سیاسی در مدت زندان خود حتی برای ازدواج دختر و مرگ مادرش هم اجازه استفاده از مرخصی را پیدا نکرده بود. وی در طی یک روند دادرسی غیر عادلانه و غیر شفاف بازداشت، محاکمه و در ‌‌نهایت به ۱۱ سال زندان محکوم شده بود.

شاهرخ زمانی در زندان از کمترین امکانات پزشکی و «چک آپ» سالیانه محروم بود و در خوشبینانه‌ترین حالت علت مرگ وی را به عدم نظارت بهداشتی مناسب بر روی زندانیان می‌توان مرتبط دانست.

سازمان حقوق بشر ایران از گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در زمینه شکنجه آقای خوان مندز و همچنین سئونگ فیل هونگ، رئیس کارگروه سازمان ملل متحد درباره بازداشت‌های خودسرانه می‌خواهد تا در خصوص مرگ غیر طبیعی شاهرخ زمانی و سایر زندانیان سیاسی که طی چند سال گذشته در زندانهای ایران جان خود را از دست داده‌اند تحقیقات مستقلی را آغاز کنند و مسئولان ایرانی را برای صدور اجازه پیگیری چنین حوادثی تحت فشار قرار دهند.

محمود امیری مقدم سخنگوی این سازمان می‌گوید: «گذشته از برخوردهای غیر قانونی با فعالان صنفی که نماد بارز آن در برخورد با سندیکای کارگران شرکت واحد، کانون صنفی معلمان و سندیکای کارگران نقاش نمود پیدا کرده است، مرگ یک زندانی سیاسی خود موضوعی است که نباید براحتی مورد چشم پوشی جامعه جهانی قرار گیرد.»